افراد: جمعی از دوستان

طبیعت اطراف یاسوج

عرشه کشتی دانات دبی

روز دوم سفر:

اسکله جزیره خارک

در داخل کشتی زمزمه هایی از اینکه ممکن است نتوانیم در خارک پیاده شویم به گوش می رسید. مشخص نبود چرا! اما می گفتند بخشدار خارک شخصا قرار است به اسکله بیاید تا مانع ورود ما به جزیره شود. بعد از رسیدن به اسکله فهمیدیم ماجرا واقعیت دارد. بخشدار جزیره مهم و استراتژیک خارک کار و زندگیش را رها کرده بود تا مانع ورود چند مسافر به جزیره شود!
نزدیک به نیم ساعت هرچه در توان داشتم تبدیل به جملات کردم شاید آقای بخشدار عزیز اجازه بدهد ما وارد جزیره بشویم اما آب در هاون کوبیدن بود. کاش می دانستم این دوست عزیز چرا اجازه نمی داد پیاده شویم. هیچکدام از دلایلی که می گفت منطقی نبود. می گفت ما امکاناتی برای پذیرایی از شما نداریم. می گفت ما نمی توانم امنیت شما را تامین کنیم. می گفت... می گفت... می گفت...
از چشمانش معلوم بود که نمی خواهد ما پایمان را در جزیره بگذاریم نه اینکه نمی تواند. گفتم آقای ... من یک لیدر بی تجربه نیستیم. به امنیت همه چیز فکر کرده ام. گروه ما نیازی به هیچ امکاناتی ندارد. همه چیز داریم. اصلا چون امکاناتی ندارد اینجا آمدیم وگرنه قشم و کیش که بود... اما... ظاهرا این آقای بخشدار نه می شنید و نه می خواست بشنود. خواهش کردم که اجازه بدهد فقط در اطراف اسکله شب را بمانیم. تعهد دادم پایمان را از محدوده ای که ایشان مشخص می کند فراتر نگذاریم. التماسش کردم اما... کار به جایی رسیده بود که حتی مامور نیروی انتظامی و برادر سپاهی مستقر در اسکله، روحانی که ظاهرا امام جمعه بود و چند نفر از اهالی خارک هم به آقای بخشدار رو انداختند اما مرغ آقای بخشدار یک پا بیشتر نداشت. دانات دبی هم با توقف طولانی تر از معمول همدردی خودش را نشان داد به این امید که از این ستون به آن ستون فرجی شود اما با رفتن آقای بخشدار همه امیدها بر باد رفت.
به کشتی برگشتم. چهره های همسفرانم را دیدم که هرکدام با لبخندی سعی می کردند غصه درونشان را مخفی کنند. همه دلداریم دادند. با وجود آنکه خودشان هم غصه دار بودند نگذاشتند غصه های من بیشتر شود. همه همدردی می کردند. اهالی خارک که لابه لای مسافران بودند یکی یکی به سراغم می آمدند و عذرخواهی می کردند. کابیتان کشتی هم که حالا دوست صمیمی ما شده بود میز پذیرایی مختصری آماده کرد. یکی از مسافران هم با نمایش طنزی که ترتیب داد به ما نشان داد که اهالی خارک با آقای بخشدار مشابهتی ندارند. ناراحت بودم از اینکه سفر 9 روزه ما اینطور شروع شده بود و خوشحال از اینکه می دانستم برایند انرژی های قدرتمند 24 مسافر، اهالی مهربان خارک، خدمه پرتوان دانات دبی و حتی ماموران عزیز نظامی و انتظامی باعث می شود از این لحظه به بعد سفری رویایی در انتظارمان باشد که همینطور هم شد!
در مسیر برگشت دریا کمی متلاطم شده بود. موج های خلیج زیبای فارس دانات دبی را مانند تکه چوبی بالا و پایین می کرد. تکان ها به حدی بود که نیم ساعت از شروع حرکت نگذشته؛ بسیاری از همسفران و حتی بومی های همراهمان دچار دریازدگی شدند.
با وجود آنکه نتوانستیم خارک را ببینیم اما هرچه لازم بود از اهالی پرسیدیم. دیدنی هایش و هر اطلاعاتی که نیاز داشتیم. شماره چند نفر را هم گرفتیم که در سفرهای بعدی از دعوت نامه های این عزیزان استفاده کنیم. می گفتند جزیره به دلیل صنعتی بودن دیدنی زیادی ندارد. سواحل جزیره هم آلوده شده است. امام زاده میرمحمد و یک غار تنها دیدنی های این جزیره هستند. جزیره خارگو هم اخیرا توسط نیروی های نظامی مورد استفاده قرار می گیرد و ورود به آن به طور کل ممنوع است.

ماهیگیری در روستای جزیره شمالی (انجیرو)

روز سوم سفر:

ساحل جزیره شمالی و اقامت در کنار اهالی

مشعل های عسلویه

پارک ساحلی در عسلویه

آن شب را در یکی از پارک های ساحلی شهر عسلویه اقامت کردیم. عسلویه به دلیل توریستی نبودن امکانات زیادی برای مسافران ندارد. تمام شهر فقط یک پارک مناسب توانستیم پیدا کنیم. البته آن پارک هم به دلیل کوچک بودن و اینکه نزدیک به خیابان اصلی شهر است محل رفت و آمد موتورهاست که همیشه در همه جا مزاحم استراحت مسافران می شوند.

روز پنجم سفر:

ساحل زیبای نایبند

جاده اصلی عسلویه-بندر مقام از رستاق می گذرد. اما جاده نزدیک تری بین این دو بندر وجود دارد که به دلیل باریک بودن تنها مورد استفاده محلی ها است. به هر حال جاده دورتر را به راننده پیشنهاد دادم. نزدیک ظهر بود که به بندر مقام رسیدیم. بندر مقام یک دهستان تقریبا بزرگ است که اغلب اهالی آن به صیادی و تجارت مشغول هستند. اینجا هم مانند بیشتر نقاط جنوبی ایران، مردمی بسیار مهمان نواز و خونگرم دارد. در این بندر، هتل یا مسافرخانه نیست. خانه ای هم اجاره داده نمی شود به همین دلیل فضای اطراف یک مسجد در کنار ساحل را برای اقامت انتخاب کردیم.

لنج های ماهیگیری در بندر مقام

ساحل جزیره مارو

روز ششم سفر:
صبح روز سه شنبه (3 فروردین 1389) با 3 قایق به سمت لاوان حرکت کردیم. قبل از ورود به لاوان وارد جزیره کوچک و زیبای شیتوار (شیتور) شدیم. این جزیره با نام های زیادی شناخته می شود از جمله جزیره شیتوار، جزیره شیتور، جزیره دشتور و جزیره شتور. اما اهالی منطقه، این جزیره را با نام مارو می شناسند و می گویند جزیره پر از مار است. با احتساب دو همراه جدیدی که به ما ملحق شده بودند 26 نفر بودیم. در طول 1 ساعتی که در جزیره توقف داشتیم این 26 نفر بیشتر قسمت های جزیره را دیدند. کسی حتی یک مار هم ندید. شاید فلسفه مارو گفتن این جزیره بد نباشد. مارو جزیره ای با اکوسیستمی شکننده است. به راحتی آسیب می بیند و ترمیم هم نمی شود. شاید کسی که این نام را انتخاب کرده به همین منظور انتخاب کرده که کسی جرات رفتن به این جزیره و اقامت در آن را نداشته باشد.

جزیره مارو (شیتوار یا شیتور)

مارو جزیره کوچکی با مساحت تقریبی 1 کیلومتر مربع در فاصله حدود 1 کیلومتری شرق جزیره لاوان است. بخش کوچکی از جزیره دارای ساحلی ماسه ای و باقی آن ساحلی صخره ای و سنگی است. ساحل پر است از جانوارن ریز و درشت. انواع خرچنگ، حلزون، طوطیا. بخشی از ساحل هم محل شنای کوسه ها شده بود و دقایقی را محو تماشای این موجودات زیبا شده بودیم. جزیره تماما از درختچه های کوتاهی پوشیده شده بود. پرنده ای هم وجود نداشت. در فضای داخلی جزیره غیر از مارمولک های کوچک هیچ جانور دیگری دیده نمی شد. به هر حال جزیره زیبایی بود.

قبرستان پرتقالی ها در جزیره لاوان

گیاهان آلوورا در جزیره لاوان

دختان لوور یا انجیر معابد در جزیره لاوان

جزیره لاوان جزیره ای صنعتی است که به دلیل دارا بودن مجتمع های صنعتی فراوان عملا بخش زیادی از آن قابل دیدن نیست. سواحل بسیار زیبایی دارد. پوشش گیاهی متنوع، انواع درختان و درختچه ها و همچنین قبرستان قدیمی پرتقالی ها از جمله دیدنی های این جزیره بزرگ است.
نزدیک عصر بعد از دیدن دو جزیره مارو و لاوان مجددا به مقام برگشتیم. اگر هوا و دریا یاری می کرد می توانستیم جزیره هندورابی را هم در همان روز ببینیم. اما دریا ناآرام بود و هرچه به شب نزدیک تر می شدیم این آشفتگی بیشتر میشد. به همین دلیل برنامه دیدن هندورابی را حذف کردم. هندورابی جزیره ای غیر مسکونی است که طبق گفته اهالی مقام تنها چند خانه متروکه و چند کمپ نگهبانی در آن وجود دارد. حدس میزدم این جزیره هم دارای سواحل زیبایی باشد. اصولا تمام نقاطی که پای انسان به آنها نرسیده دیدنی است. مقایسه دو جزیره مسکونی خارک و لاوان با جزیره های بکر مارو و در ادامه جزیره های کم جمعیت هرمز و لارک تاییدی بر این ادعاست.

قایق سواری برخی همسفران در مسیر برگشت از لاوان

مسجد علی بن ابیطالب؛ بندر مقام

داخل قلعه پرتقالی ها (قلعه هرمز)

قلعه پرتقالی ها در جزیره هرمز

جزیره هرمز جزیره ای تقریبا دایره ای با قطر تقریبی 5 کیلومتر است که قلعه و منطقه مسکونی در بخش کوچکی از شمال جزیره قرار دارد. این جزیره ظاهری کاملا متفاوت با سایر جزیره های خلیج فارس دارد. رشته کوه های مرتفعی در جزیره دیده می شود و به طور واضحی ساختار زمین شناختی آن با بقیه متفاوت است. زبان اهالی جزیره زبانی خاص و کاملا متفاوت با سایرمناطق جنوب است. کسی نبود که بپرسم ریشه این زبان به کجا بر میگردد اما شباهت زیادی بین این زبان و زبان مردم مناطق جنوبی زاگرس حس می کردم. شاید از همان منطقه به اینجا آمده بودند!

ماهیگیری در جزیره هرمز

دره رنگین کمان جزیره هرمز

حاشیه معدن خاک سرخ

مسیر حرکت به سمت جزیره لارک

عروس دریایی در جزیره لارک

تگ‌ها: سفرنامه تصویری جنوب بندر ساحل دریا گردشگری