مجموعه آبشارها و آسیابهای آبی شوشتر بخشی از نظام آبی تاریخی شوشتر می باشد. این مجموعه به همراه پانزده اثر دیگر در نشست سالانه کمیته میراث جهانی یونسکو در ۲۶ ژوئن ۲۰۰۹ (۵ تیرماه ۱۳۸۸) در شهر سویل اسپانیا، با احراز معیارهای ۱، ۲ و ۵، با عنوان نظام آبی تاریخی شوشتر بصورت یکجا به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو با شماره ۱۳۱۵ به ثبت رسیده‌اند.
مسجد جامع شوشتر که یکی از دیدنی ترین مساجد ایران است در این شهر قرار دارد و از کتیبه های آن چنین استنباط می شود که خلفای عباسی در زمان امام حسن عسگری (ع) به ساخت آن اقدام نموده و پس از آن تکمیل و ترمیم شده است. این مسجد با 54 ستون در ایوان و طاق های موسوم به رومی، تاثیر فرهنگ دیرینه ایران و معماری محلی منطقه را با سقف ها، گچبری ها، کنده کاری ها ، مناره ها و آجرکاری های پر نقش در قالبی ارزشمند و زیبا به منصه ظهور رسانده است.
قلعه سلاسل دژی است بسیار بزرگ که دارای حیاط های متعدد و سربازخانه ها، طویله ها، حمام ها، شبستان ها و برجهای متعدد و حوض های بزرگ و حصار و خندق بوده که اکنون تمامی عمارت های آن تخریب شده‌اند و جز اتاق های زیر زمینی و تونلهای داریون چیزی از آن نمانده است.
بند میزان سدی است در شوشتر و ساخته دست انسان، مربوط به دوره ساسانیان که تا امروز پابرجا مانده است. این سد آب کارون را به نسبت های ۲ و ۴ بین رودهای گرگر و شطیط تقسیم می‌‌کند. رود گرگر را دودانگه یا مسرقان نیز می گویند و رود شطیط را چهاردانگه هم خوانند. مصالح به کار رفته در بند میزان شامل سنگ (تراشیده شده شوشتر) و ساروج است.
