سپهری در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعهٔ شعر نیمایی خود را به نام "مرگ رنگ" منتشر کرد. در سال ۱۳۳۲ از دانشکده هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد و به دریافت نشان درجهٔ اول علمی نایل آمد. در همین سال در چند نمایشگاه نقاشی در تهران شرکت نمود و نیز دومین مجموعهٔ اشعار خود را با عنوان "زندگی خواب‌ها" منتشر کرد. آنگاه به تأسیس کارگاه نقاشی همت گماشت. در آذر ۱۳۳۳ در ادارهٔ کل هنرهای زیبا (فرهنگ و هنر) در قسمت موزه‌ها شروع به کار کرد و در هنرستان‌های هنرهای زیبا نیز به تدریس می‌پرداخت. در مهر ۱۳۳۴ ترجمهٔ اشعار ژاپنی از وی در مجلهٔ "سخن" به چاپ رسید. در مرداد ۱۳۳۶ از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به پاریس و لندن رفت. ضمنا در مدرسهٔ هنرهای زیبای پاریس در رشتهٔ لیتوگرافی نام نویسی کرد. وی همچنین کارهای هنری خود را در نمایشگاه‌ها به معرض نمایش گذاشت. حضور در نمایشگاه‌های نقاشی همچنان تا پایان عمر وی ادامه داشت.

سهراب سپری مدتی در ادارهٔ کل اطلاعات وزارت کشاورزی با سمت سرپرست سازمان سمعی و بصری در سال ۱۳۳۷ مشغول به کار شد. از مهر ۱۳۴۰ نیز شروع به تدریس در هنرکدهٔ هنرهای تزئینی تهران نمود. در اسفند همین سال بود که از کلیهٔ مشاغل دولتی به کلی کناره‌گیری کرد.

آرامگاه سهراب سپهری؛ مشهد اردهال؛ کاشان

 

 

سهراب سپهری در غروب ۱ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ در بیمارستان پارس تهران به علت ابتلا به بیماری سرطان خون درگذشت. صحن امامزاده سلطان علی، روستای مشهد اردهال واقع در اطراف کاشان میزبان ابدی سهراب گردید.

 

شبی سرد است و مـــــن افسرده

راه دوری است و پایـــــــــی خسته

نیرنگی است و چراغــــــــــی مرده

می کنم تنها از جــــــــــــــاده عبور

دور ماندند زمن آدمــــــــــــــــــــــها

سایه ای از ســـــــر دیوار گـذشت

غمی افزود مرا بــــــــــــــر غــم ها

فکر تاریکی و این ویـــــــــــــــــرانی

بی خبر آمد تا با دل مــــــــــــــــــن

قصه ها سازد پنهانـــــــــــــــــــــی

نیست رنـــــــــگی که بگوید با مـن

اندکی صبر، ســــحر نـزدیک اسـت

هر دم این بانگ بــــــــــــر آرم از دل

وای این شب چقدر تاریـــک است!

خنده ای کو که به انــــــــــــگیزم؟

قطره ای کو که به دریا ریـــــــــزم؟

صخره ای کو که بدان آویــــــــــزم؟

مثل این است که شب نمناک است

دیگران را هم غمــی هست به دل

غم من،لیک غمی غـــمناک است