در جاده اصفهان به نجف آباد در نزدیكی منارجنبان، برفراز تپه ای سنگی و مشرف بر رودخانه زاینده رود، عمارات ویرانی قرار دارد كه احتمالا به دوره اشكانی یا ساسانیان تعلق داشته است.
برخی مطالعات؛ قدمت بنای آتشگاه را به دوران تمدن عیلام و حکومتی می رساند که انزان نامیده می شده است. این نظر را مطالعات و پژوهش های انجام شده بر روی آتشکده های بر جای مانده از دوران ساسانی در نطنز، کاشان، یزد، آذربایجان و نائین تایید میکند، چرا که در آن روزگاران آتشکده ها را بر روی کوه یا بر فراز تپه نمی ساختند، بلکه آتشکده ها در مکانهایی احداث می شدند که دسترسی به آنها آسان باشد. بنابراین می توان به احتمال، آتشگاه اصفهان را نشانه ای از حضور تمدن های قدیم تر از ساسانی و سلسله های قبل از آن به شمار آورد.
یکی از نکات قابل توجه در این بنا؛ از نظر آنوبانینی، خشتهای تشکیل دهنده ویرانه های فعلی آتشگاه است که از نظر اندازه، کمتر اثری دارای اینچنین خشت هایی است. به گفته کارشناسان؛ این خشت ها از ملات همراه گل با ریگ ریزه هایی است که نی های حاشیه زاینده رود را نیز به آن اضافه می کرده اند تا استحکام بیشتری داشته باشد.
