اهواز قدیمی ترین شهر خوزستان و مركز استان خوزستان است كه در كتیبه های باستانی از آن نام برده شده است. این منطقه در زمان سلاطین عیلام شهری آباد و پر سكنه به نام "اکسین" بوده كه به نظر می‌رسد در حملات آشور بانیپال یا اسكندر ویران شده است.
اهواز امروز شهری است که در زمان اشکانیان ساخته شده و بعدها در زمان ساسانیان توسط اردشیر بابکان رونق یافت. در زمان ساسانیان نام این شهر "هومشیر" یا "هرمز اردشیر" بوده است.اهواز یا هرمز اردشیر، ترکیبی از نام پروردگار و پادشاه است که در دو بخش ساخته شده بود: در بخشی از آن بزرگان و اشراف سکونت داشته اند و بخش دیگر آن، شهر بازاریان بوده است.
پل اهواز؛ اهواز؛ عکس از علی مجدفر
"ابن بنشاد" در توصیف این شهر آورده است: "اهواز شهر بزرگی است، مردمش زرتشتی و مسلمان و انبار كالاها و فرآورده‌های خوزستان است، شكر، بافته‌های پشمی، جامه‌های دیبا، پارچه‌های كنفی و دیگر محصولات را از همه شهرهای ایران به اهواز می‌آورند و از این شهر و به وسیله كشتی از راه خلیج فارس به هندوستان و چین و از راه بصره و عراق و اصفهان به سایر كشورهای جهان حمل می‌كنند. بازرگانان و سوداگران و بیگانگان در این شهر سود بسیار می‌برند".
از قرن ششم هجری قمری به بعد به علت خراب شدن سد شادروان و همچنین جنگل‌ها و اغتشاشات داخلی و بروز بیمارهای وبا و طاعون، اهواز رو به خرابی رفت تا آن در سال 1306 هجری قمری همزمان با حفر كانال سوئز و توجه اروپائیان رونق تازه‌ای گرفت. ناصرالدین شاه قاجار هم از این فرصت برای گسترش كشتیرانی بر روی رود كارون استفاده كرد و توسط والی خوزستان در كنار اهواز قدیم بندرگاهی به نام "بندر ناصری" احداث كرد. در پی احداث این بندر نام اهواز به "ناصریه" تبدیل شد ولی در دوره پهلوی به نام قدیمی "اهواز" مجددا باز گردانده شد.پل سفید (پل معلق)، پل سیاه (پل پیروزی)، هتل قو، كارخانه ریسندگی و بافندگی، علی بن مهزیار اهوازی، دانشكده ادبیات (سه گوش)، كاروان‌سرا و سباط معین التجار، پل بند شادروان اهواز، بافت قدیمی اهواز و خانه قدیمی ماپار؛ برخی از دیدنی های این شهرستان را تشكیل می دهند.
