محمد شوریده شیرازی شاعر نابینای روشن دل در سال 1247 هجری قمری پای به جهان گذاشت و در هفت سالگی در اثر مرض آبله چشمانش را از دست داد مع الوصف از هشت سالگی به تحصیل پرداخت، یازده ساله كه بود پدرش دار فانی را وداع گفت. پدرشوریده نیز شعر می گفت و عباس تخلص می نمود و نسب خود را به اهلی شیرازی می رساند.
شوریده در شانزده سالگی به معیت خان خود به مكه معظمه و مدینه طیبه رفت. مدفن شوریده در سعدیهشیراز، مقابل آرامگاه شیخ بزرگوار سعدی است.
آرامگاه محمد شوریده شیرازی؛ شیراز